Παραθέτουμε ένα τραγούδι - φόρο τιμής στο Δημήτρη Χριστούλα που μας έστειλαν οι συντελεστές του. Τους ευχαριστούμε για την αποστολή.
"Ένα τραγούδι ελάχιστος φόρος τιμής για τον κ. Δημήτρη Χριστούλα που αυτοκτόνησε με σφαίρα στον κρόταφο το πρωινό της τετάρτης Απριλίου 2012, στα 77 του χρόνια, καθώς, όπως ο ίδιος έγραψε στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε, "η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής" του.
Οι στίχοι βασίστηκαν στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε ο "οικειοθελώς δολοφονηθείς".
Το τραγούδι ολοκληρώθηκε στις 6 Απριλίου, ημέρα μνήμης της επίθεσης των Γερμανών εναντίον της Ελλάδας.
Είθε το μήνυμα του αγωνιστή Χριστούλα, να βρει εκατομμύρια αποδέκτες. Ας κρατήσουμε ζωντανή την μνήμη του."
Ολόκληρο το σημείωμα του Δημήτρη Χριστούλα. Το παραθέτουμε όπως γράφτηκε:
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένησε κυριολεκτικά τήν δυνατότητα επιβίωσής μου, που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι' αυτή.
Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει τήν ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω άν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πρίν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια γιά τήν διατροφή μου.
Πιστεύω πώς οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στήν πλατεία συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα του εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στόν Μουσολίνι. (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)»
Στίχοι:
Χωρίς ενίσχυση κράτους καμιά, τη ζωή μου έζησα
Εβδομήντα χρόνια κι εφτά, και μια μέρα έσβησαν
Μόνον εγώ, μόνον εγώ, πλήρωσα
Μόνον εγώ, μόνον εγώ, πλήρωσα
Τουφέκι δε μπορώ πια να σηκώσω, τα πόδια μου δεν με βαστούν
Την φτώχεια μονάχος να ξεσηκώσω, κι άσ' τους αλήτες, αλήτη να με πούνε
Ζωή δεν έχω πια καμιά, ζωή χτισμένη με πόνο και ζεμπίλι
Με το κεφάλι μου θα φύγω όμως ψηλά, ένα πρωί στο Σύνταγμα τ' Απρίλη
Θυμάμαι τα τανκς, τις μαύρες μπότες , Απρίλη του σαρανταένα
Και τότε οι δειλοί τρέξαν σαν κότες, αθώοι εμείς της φτώχειας αντένα
Αλλιώς εγώ, αλλιώς εγώ, τα ονειρεύτηκα
Αλλιώς εγώ, αλλιώς εγώ, τα ονειρεύτηκα
Τουφέκι δε μπορώ πια να σηκώσω, τα πόδια μου δεν με βαστούν
Την φτώχεια μονάχος να ξεσηκώσω, κι άσ' τους αλήτες, αλήτη να με πούνε
Ζωή δεν έχω πια καμιά, ζωή χτισμένη με πόνο και ζεμπίλι
Με το κεφάλι μου θα φύγω όμως ψηλά, ένα πρωί στο Σύνταγμα τ' Απρίλη
Εμένα με λένε άνθρωπο
Και του άνθρωπου είμαι φίλος
Ερμηνεία: Γιώργος Καπότης
Μουσική: Μιχάλης Γιουνανλής
Στίχοι: Σταμάτης Καλογερόπουλος
Μουσική: Μιχάλης Γιουνανλής
Στίχοι: Σταμάτης Καλογερόπουλος
"Ένα τραγούδι ελάχιστος φόρος τιμής για τον κ. Δημήτρη Χριστούλα που αυτοκτόνησε με σφαίρα στον κρόταφο το πρωινό της τετάρτης Απριλίου 2012, στα 77 του χρόνια, καθώς, όπως ο ίδιος έγραψε στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε, "η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κυριολεκτικά την δυνατότητα επιβίωσής" του.
Οι στίχοι βασίστηκαν στο ιδιόχειρο σημείωμα που άφησε ο "οικειοθελώς δολοφονηθείς".
Το τραγούδι ολοκληρώθηκε στις 6 Απριλίου, ημέρα μνήμης της επίθεσης των Γερμανών εναντίον της Ελλάδας.
Είθε το μήνυμα του αγωνιστή Χριστούλα, να βρει εκατομμύρια αποδέκτες. Ας κρατήσουμε ζωντανή την μνήμη του."
Ολόκληρο το σημείωμα του Δημήτρη Χριστούλα. Το παραθέτουμε όπως γράφτηκε:
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένησε κυριολεκτικά τήν δυνατότητα επιβίωσής μου, που στηριζόταν σε μία αξιοπρεπή σύνταξη που επί 35 χρόνια εγώ μόνον (χωρίς ενίσχυση κράτους) πλήρωνα γι' αυτή.
Επειδή έχω μία ηλικία που δεν μου δίνει τήν ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω άν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πρίν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια γιά τήν διατροφή μου.
Πιστεύω πώς οι νέοι χωρίς μέλλον, κάποια μέρα θα πάρουν τα όπλα και στήν πλατεία συντάγματος θα κρεμάσουν ανάποδα του εθνικούς προδότες όπως έκαναν το 1945 οι Ιταλοί στόν Μουσολίνι. (πιάτσα Πορέτο του Μιλάνου)»
Στίχοι:
Χωρίς ενίσχυση κράτους καμιά, τη ζωή μου έζησα
Εβδομήντα χρόνια κι εφτά, και μια μέρα έσβησαν
Μόνον εγώ, μόνον εγώ, πλήρωσα
Μόνον εγώ, μόνον εγώ, πλήρωσα
Τουφέκι δε μπορώ πια να σηκώσω, τα πόδια μου δεν με βαστούν
Την φτώχεια μονάχος να ξεσηκώσω, κι άσ' τους αλήτες, αλήτη να με πούνε
Ζωή δεν έχω πια καμιά, ζωή χτισμένη με πόνο και ζεμπίλι
Με το κεφάλι μου θα φύγω όμως ψηλά, ένα πρωί στο Σύνταγμα τ' Απρίλη
Θυμάμαι τα τανκς, τις μαύρες μπότες , Απρίλη του σαρανταένα
Και τότε οι δειλοί τρέξαν σαν κότες, αθώοι εμείς της φτώχειας αντένα
Αλλιώς εγώ, αλλιώς εγώ, τα ονειρεύτηκα
Αλλιώς εγώ, αλλιώς εγώ, τα ονειρεύτηκα
Τουφέκι δε μπορώ πια να σηκώσω, τα πόδια μου δεν με βαστούν
Την φτώχεια μονάχος να ξεσηκώσω, κι άσ' τους αλήτες, αλήτη να με πούνε
Ζωή δεν έχω πια καμιά, ζωή χτισμένη με πόνο και ζεμπίλι
Με το κεφάλι μου θα φύγω όμως ψηλά, ένα πρωί στο Σύνταγμα τ' Απρίλη
Εμένα με λένε άνθρωπο
Και του άνθρωπου είμαι φίλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου