Στο γύψο

Δεν είναι η πρώτη φορά που το υπουργείο Εργασίας διαρρέει σε φιλικά ΜΜΕ, ότι προτίθεται να φέρει νόμο που θα απαγορεύει ουσιαστικά το δικαίωμα της απεργίας και θα επαναφέρει την ανταπεργία (lock out) για τους καπιταλιστές. Εχει ξανακάνει τέτοιες διαρροές ο Βρούτσης, που προσπαθεί να βάλει μπροστά την τρόικα, ώστε σε επόμενη επιθεώρηση να υιοθετήσει αυτές τις θέσεις και να τις βάλει στα προαπαιτούμενα.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να επαναφέρει τον αλήστου μνήμης αντεργατικό νόμο 330/1975, θεσπίζοντας υποχρεωτικό όριο για τη λήψη απόφασης για απεργία το 50%+1 των εγγεγραμμένων σε ένα πρωτοβάθμιο σωματείο.

Γιατί, όμως, θέλουν ντε και καλά να καταργήσουν τις σχετικές διατάξεις του νόμου 1264/1982, με τον οποίο μια χαρά πορεύεται ο ελληνικός καπιταλισμός εδώ και τρεις δεκαετίες;

Ο νόμος 330 ανταποκρινόταν σ’ ένα άκρως αυταρχικό μοντέλο διακυβέρνησης, που ουσιαστικά απαγόρευε το συνδικαλισμό. Τότε βασίλευαν οι διορισμένοι εργατοπατέρες. Αντίθετα, ο νόμος 1264 ήρθε να νομιμοποιήσει μια κατάσταση η οποία είχε ήδη διαμορφωθεί. Στη θέση του αντισυνδικαλιστικού αυταρχισμού έβαλε τη συναίνεση και την ενσωμάτωση.

Η σημερινή συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι παιδί του ν. 1264. Στο πλαίσιο των διαδικασιών αυτού του νόμου έδρασε, ανδρώθηκε, ολοκληρώθηκε, ενσωματώθηκε, αστοποιήθηκε. Έγινε μια νέα εργατοπατερία, όχι διορισμένη αλλά εκλεγμένη.

Κινδυνεύει το σύστημα από αυτή τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και προσπαθεί να της τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια; Τρεις δεκαετίες τώρα, ΟΛΕΣ οι τάσεις αυτής της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, με τις όποιες εσωτερικές της αντιθέσεις, δημιούργησαν ένα συνδικαλιστικό ΣΥΣΤΗΜΑ που προστάτευσε και προστατεύει τον καπιταλισμό, καναλιζάροντας τις εργατικές κινητοποιήσεις σε πλαίσια νομιμοφροσύνης και αναποτελεσματικότητας.

Το σύστημα δεν κινδυνεύει από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αλλά από τον εκφυλισμό της. Από την αναξιοπιστία και την ανυποληψία της, που δημιουργούν ένα κενό, στο οποίο μπορεί να αναπτυχθούν φαινόμενα εκρηκτικών, μη ελεγχόμενων ταξικών αντιστάσεων.

Σήμερα η γραμμή είναι γραμμή φασισμού με κοινοβουλευτικό μανδύα. Επειδή η συνδικαλιστική γραφειοκρατία δε θα μπορεί πάντοτε να παίζει το ρόλο που παίζει μέχρι σήμερα, επειδή τείνει να πεθάνει ως δύναμη ανάσχεσης του όποιου εργατικού ριζοσπαστισμού, επειδή κυοφορούνται «τυφλά» ξεσπάσματα, το σύστημα «τρέχει για να έχει».

Τρέχει να βάλει στο γύψο το εργατικό κίνημα, εφοδιάζοντας τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία με ένα ακόμη άλλοθι, με ένα σημαντικό εργαλείο επιβολής της αδράνειας.

Η ταξική ανασυγκρότηση αναγκαστικά θα περάσει πάνω απ’ όλο αυτό το καθεστώς.


Κόντρα