Του Μάρκου Πικρού
Επειδή την μπαλίτσα την αγάπησα από μικρό παιδί και κλώτσησα το τόπι σε δρόμους και αυτοσχέδιες αλάνες όπως χιλιάδες άλλοι, δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν το ποδόσφαιρο όπιο και αποπροσανατολισμό. Ούτε φυσικά σε αυτούς που με θρησκευτική ευλάβεια υποστηρίζουν μια ομάδα. Και φυσικά ούτε σε αυτούς που έχουν το χάρισμα της ποδοσφαιρικοπολιτικής ευφυΐας (ή «χρίσμα» κατά άλλους) να αναλύουν. Όμως από τα πολύ παιδικά μου χρόνια κλωτσάω ένα τόπι (τενεκέδια και ό,τι άλλο βρίσκαμε) σε δρόμους και σε αυτοσχέδιες αλάνες (και στο σπίτι, αλλά το πληρώναμε συνήθως με ένα μπερντάχι ξύλο από την μάνα μας).
Στα επτά ήμουνα συμπαίχτης με ένα γυφτάκι το Γιώργο που ήτανε και γαμώ τους γκολτζήδες. Ακόμα και στο τσαντίρι μπαίναμε μετά το σχολείο για να μοιραστούμε μαζί του τα πρώτα μας γράμματα. Στα οκτώ και στα εννιά τις Κυριακές έξω από το στάδιο της Παναχαϊκής πουλούσαμε πορτοκαλάδες, φελιζόλ καθίσματα και μουσαμάδες για την βροχή και βγάζαμε χαρτζιλίκι. Επιπλέον κολλούσαμε κοντά σε έναν μεγαλύτερο, και μπαίναμε τζάμπα στο γήπεδο για να δούμε τον Δαβουρλή και τους άλλους αστέρες της εποχής. Αργότερα προς την έκτη δημοτικού ανακάλυψα το μπάσκετ και ξεκίνησα από το μίνι τμήμα της «πορτοκαλόμαυρης» και έφτασα μέχρι το εφηβικό τμήμα όπου και τα παράτησα λόγω ύψους και γκομενικών!
Ευτύχησα να έχω προπονητή τον «Νουρέγιεφ» και τον άλλο Κώστα που μας δίδαξαν ήθος και συμπεριφορά. Είχα την τύχη να απολαύσω τον Πέτροβιτς (πολύ πριν σκοτωθεί) και τον Βράνκοβιτς στα 18 τους να δίνουν σόου γιουγκοσλαβικού μπάσκετ. Με αυτά τα λίγα και άλλα πολλά που δεν είναι του παρόντος σχολίου, νομίζω ότι «δικαιούμαι» να πω και εγώ μια κουβεντούλα. Όχι φυσικά για το Παγκόσμιο και την Βραζιλία. Προσωπικά μόνο για την ψυχή μου (ή συνείδηση κατά άλλους) απέφυγα και αποφεύγω να παρακολουθήσω αυτό το μουντιάλ. Δεν έχω κανένα σοβαρό πολιτικό επιχείρημα να καταθέσω για την επιλογή του καθενός. Όμως διατύπωσα άποψη για την ήττα της εθνικής και αναφώνησα «Ευτυχώς!!».
Θεωρώ ότι το πολιτικό παιχνίδι έχει χαθεί (ή σχεδόν έχει χαθεί) για την Αριστερά (ίσως και την Αναρχία) στα γήπεδα. Οι επιμέρους ανακοινώσεις κάποιων ομάδων οπαδών ή συλλόγων με αριστερό (και ανατρεπτικό) περιεχόμενο επ' ουδενί (κατ' εμέ) δεν ανατρέπουν την παρούσα κατάσταση της οπαδοποίησης και της μαφίας, ούτε τον συσχετισμό δυνάμεων που καταγράφεται υπέρ του εθνικισμού και του κοινωνικού ρατσισμού (σε όλες του τις εκφάνσεις). Ο Αστέρας Εξαρχείων μπορεί για πολλούς να είναι φυλαχτό , όμως η γηπεδοποίηση της Μεσολογγίου είναι κατάρα και ανάθεμα. Ο Πειραιάς αλώθηκε από τον Μαρινάκη ο οποίος εξαγοράζει και στρατολογεί την φτώχια με το τσουβάλι. Ο Βόλος τα ίδια και χειρότερα. Η «αριστερή» Φιλαδέλφεια τώρα τελευταία μπάζει… πετρέλαιο από τον Τίγρη, και πάει λέγοντας και κλαίγοντας. Σε αυτό το περιβάλλον οι φασίστες και η Χρυσή Αυγή κάνουν πάρτι χρόνια τώρα και ειδικά στο Καραϊσκάκη και στην επτά (Νίκαια, Κορυδαλλός, Πέραμα, Καμίνια κλπ είναι οι σύνδεσμοί πυρήνες της Χρυσής Αυγής).
Από την άλλη, η Αριστερά σε όλες τις εκφράσεις μπορεί να καταγράφει εκλογικά ποσοστά (στο σύνολο) γύρω στο 1/3 της ελληνικής κοινωνίας αλλά κινηματικά εξαντλείται ακόμα στα βασικά (με συνέπεια και συνέχεια δεν αντιλέγω). Οι δρόμοι παρόλο που η Χρυσή Αυγή είναι στην φυλακή δεν έχουνε ακόμα ανακαταληφθεί από αντιφασίστες, ούτε οι λαϊκές γειτονιές, όταν νυχτώνει, νιώθουν ασφαλείς με τα εικονικά οδοφράγματα του fb.
Θέλω να πω τελικά ότι σε αυτές τις συνθήκες η Εθνική ομάδα γίνεται πιο εύκολα μέσο μεταφοράς της εθνικής αφύπνισης (χειραγώγησης). Οι νίκες της αποκτούν αντιδραστικά χαρακτηριστικά σε επίπεδο κοινωνίας και η αριστερά δεν είναι ικανή επί της ουσίας να αντιστρέψει το κλίμα. Αν είναι ας το αποδείξει με πράξεις και όχι με επίδειξη πολιτικού ναρκισσισμού στα κοινωνικά δίκτυα. Ευτυχώς λοιπόν που δεν νίκησε την Κόστα Ρίκα και ανακόπηκε προς το παρόν αυτή η διαδικασία επικίνδυνης εθνικής μαλάκυνσης. Ευτυχώς γιατί δεν υπάρχει κανένας να μας σώσει ακόμα. Και εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε στα οδοφράγματα αλλά στις Εφορίες και στο λογιστήριο για απόλυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου