Ασχολούμαι με τον Ζίζεκ και πολιτικά, γιατί πιστεύω πως έχει κάτι να πει. Πρόσεχε πάντα τον εχθρό σου, ειδικά τον καλύτερο.
Η συνέντευξη του Ζίζεκ στην Εφημερίδα των Συντακτών επιβεβαίωσε τη πραγματική δύναμη που μπορεί να έχει ο λόγος του παμπόνηρου Σλοβένου. Το μήνυμά του κυκλοφόρησε ευρέως στο διαδίκτυο, προκαλώντας μάλιστα τουλάχιστον δύο πολιτικές αντιδράσεις: η iskra, φωνή της ''Αριστερής Πτέρυγας'' του ΣΥΡΙΖΑ, ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει εξ ονόματος της πραγματικής, μαχόμενης Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο Αλέξανδρος Χρύσης, στο άρθρο του με τίτλο καλωσορίσατε στην έρημο του σοσιαλφιλελευθερισμού, καταγγέλλει την υποταγή του Ζίζεκ στον κτηνώδη καπιταλισμό που υποτίθεται αντιπαλεύει τόσα χρόνια.
Κατά τη γνώμη μου, και οι δύο απαντήσεις αστοχούν, αδυνατώντας να εξαγάγουν το πραγματικό πολιτικό συμπέρασμα από τα λεγόμενα του Ζίζεκ.
Γνωρίζοντας εδώ και καιρό πως ο Ζίζεκ δεν είναι κάποιος αντικαπιταλιστής ή ευρύτερα επαναστάτης φιλόσοφος, βλέποντας πως έχει μάλιστα μετατραπεί σε έναν οργανικό διανοούμενο της Ε.Ε του κεφαλαίου, στηρίζοντας λ.χ τη φιλο-Ε.Ε ακροδεξιά και ναζιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία, δεν μας έκανε εντύπωση η πολιτική τοποθέτησή του. Δεν διαφέρει πολύ από όταν είχε έρθει στην Ελλάδα και είχε μιλήσει σε ανοιχτή εκδήλωση-φεστιβάλ υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, δεν νιώθουμε την ανάγκη να αποκαταστήσουμε τον ''αληθινό αριστερό'' και ''αντικαπιταλιστικό'' λόγο που μαγαρίζει ο Ζίζεκ-μολονότι η αποκάλυψη του ψευτοριζοσπαστισμού του είναι πάντα χρήσιμη, μάλλον χάνει τον κεντρικό στόχο, το τί μπορεί να εξαχθεί από τις πλέον σημαίνουσες πολιτικές τοποθετήσεις του.
Μπορούμε να βγάλουμε όμως από τη συνέντευξη του Ζίζεκ ένα άλλο, χρήσιμο πολιτικό μήνυμα; Μόνο αν, εκτός από την καταγγελία, παρατηρήσουμε τη ρητορική στρατηγική του, και τί αυτή προυποθέτει.
Ο αναγνώστης καλό θα ήταν να λάβει υπόψη αρκετές ''λανθάνουσες'' παραμέτρους των λεγομένων του Σλοβένου, που συνδέονται με την πολιτική του θεωρία. Ο Ζίζεκ δεν είναι ''πολιτικάντης'', ούτε ''σφάλλει'' επειδή εγκατέλειψε τον ιστορικό υλισμό και χαώθηκε σε λαβύρινθους ψυχανάλυσης, φιλοσοφίας, πολιτικής. Είναι οργανικός διανοούμενος της άρχουσας τάξης. Και για αυτό θέλει προσοχή.
Πρώτα από όλα, δεν είναι ακριβώς αληθές αυτό που λέει ο Ζίζεκ, πως δεν πιστεύει στον Θεό. Έγραψε το ΗΜαριονέτα και ο Νάνος-ο διαστροφικός πυρήνας του χριστιανισμού, ακολουθώντας μια ''χριστιανο-λακανικο-εγελιανή'' γραμμή σκέψης, υπερασπιζόμενος ένα χειραφετητικό θεολογικό πυρήνα-πάντα φλερτάροντας με την αθεία, άλλωστε στο έργο αυτό ο Ζίζεκ μας λέει πως ο Χριστός δεν διαφέρει πολύ από τον υπεράνθρωπο του Νίτσε.
Στη φράση του είμαι άθεος, αλλά προσεύχομαι στο θεό να νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, διατυπώνεται το εξής παράδοξο. Ξέρει(πως δεν υπάρχει Θεός), αλλά το κάνει (προσεύχεται). Ο Ζίζεκ έγινε γνωστός αναλύοντας τον κυνισμό (με βάση τον γερμανό Sloterditj) ως ιδεολογία που τυποποιείται σε αυτήν ακριβώς τη φόρμουλα: το ξέρουν, αλλά το κάνουν, που είναι η αντίστροφη, μας λέει, του φετιχισμού του εμπορεύματος του Κ.Μάρξ (δεν ξέρουν-ότι τα εμπορεύματα ανταλλάσσονται με βάση την κοινωνικά αναγκαία αφηρημένη ανθρώπινη εργασία-αλλά το κάνουν-η ανταλλαγή των εμπορευμάτων και των χρημάτων γίνεται από τους ανθρώπους στη πράξη, ενώ αυτοί αγνοούν το πώς και το γιατί της κάθε συναλλαγής). Για τη ζιζεκική κριτική στον κυνισμό ως ιδεολογική στάση, κλικ ενδεικτικά εδώ
Άρα ο Ζίζεκ, με βάση την ίδια την τυποποίησή του της κυρίαρχης, στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού,ιδεολογίας του κυνισμού, στη συνέντευξη παρουσιάζεται ως απολύτως κυνικός, δηλαδή ως φορέας της σύγχρονης κυρίαρχης ιδεολογίας.
Έτσι λοιπόν, ο Ζίζεκ στη συνέντευξή του υποδύεται ένα ρόλο-τον ''Αριστερό'' φορέα της κυρίαρχης ιδεολογίας(''Αριστερός'' μεν, φορέας της κυρίαρχης ιδεολογίας δε). Ως αριστερή εκδοχή της κυρίαρχης ιδεολογίας, καταφέρνει να ενισχύσει την κυρίαρχη ιδεολογία που ήδη διαπερνά τους κόλπους της ''Αριστεράς''-εγκαλώντας τους ''Αριστερούς'' να είναι ''ρεαλιστές'', με το τρόπο που ρεαλιστής ή πραγματιστής είναι κάποιος που βλέπει την καπιταλιστική πραγματικότητα ως αμετάβλητη, αιώνια, μια πραγματικότητα που μόνο να προσαρμοστείς μπορείς σε αυτήν, και όχι να την αλλάξεις ουσιαστικά. Ας δούμε την επιβεβαίωση όλων αυτών.
Αφού διατυπώνει τη θέση πως στην Ευρώπη (και ευρύτερα) υπάρχει μια νέα διαιρετική τομή συγκροτητική του πολιτικού πεδίου, και από τον άξονα κεντροαριστερά-κεντροδεξιά περνάμε στον άξονα τεχνοκρατισμός φιλελευθερισμός-λαική αντιμεταναστευτική δεξιά,
Νομίζω ότι την τελευταία δεκαετία δημιουργείται μια νέα πολιτική διαίρεση στην Ευρώπη. Παλιότερα ήταν όπως στην Ελλάδα: Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό κόμμα που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Το ίδιο με τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς στην Αγγλία. Τώρα όμως αναδύεται κάτι καινούργιο. Εχουμε ένα κύριο κόμμα, το οποίο θα ονομάζαμε «κόμμα της φιλελεύθερης τεχνοκρατίας». Είναι καθαροί καπιταλιστές, αλλά την ίδια στιγμή είναι ανοιχτοί σε πολιτιστικά μέτρα, όπως για παράδειγμα οι γάμοι των ομόφυλων ζευγαριών κ.λπ. Και έτσι έχουμε ένα, ας πούμε, μεταδημοκρατικό κόμμα, που υποστηρίζει ότι χρειαζόμαστε τεχνοκράτες ειδικούς για να διαχειριστούν την οικονομία και ταυτόχρονα ότι πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε θέματα όπως το σεξ, η θρησκεία κ.λπ. Μ’ αυτόν τον τρόπο η μόνη σοβαρή εναλλακτική είναι αυτή η λαϊκιστική δεξιά εξέγερση
....συμπληρώνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια εξαίρεση στον κανόνα, ως Αριστερά που αποκρυστάλλωσε πολιτικά προηγούμενες κινητοποιήσεις
Τώρα που η κρίση είναι εδώ, με εξαίρεση την Ελλάδα, η Αριστερά δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την απλή διαμαρτυρία του τύπου «σταματήστε την κερδοσκοπία των τραπεζών» κ.λπ [...] Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα θα έλεγα ότι είναι παγκόσμιας και ιστορικής σημασίας, αν και δεν θα πρέπει να περιμένουμε και τόσο πολλά, διότι η Αριστερά δεν πρότεινε κάποια εναλλακτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αριστερά είναι ανόητη. Υπάρχει όντως εναλλακτική. Το πραγματικό πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ θα φανεί σε περίπτωση που κερδίσει τις εθνικές εκλογές. Θα αφορά το πού θα πάμε, με τι πρόγραμμα.
Την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται ως εξαίρεση στο νέο αστικό-πολιτικό δίπολο, ο Ζίζεκ αμέσως μας λέει ότι
Η μόνη περίπτωση για να πετύχεις κάτι στην Ελλάδα δεν είναι να δοκιμάσεις μια παλαβή αριστερίστικη ριζοσπαστική επανάσταση και μετά να αποτύχεις και στη συνέχεια να έχεις μια καλή ιστορική ανάμνηση του στιλ «Α, τι ωραία που ήταν!». Οχι. Το κράτος στην Ελλάδα είναι διεφθαρμένο και πελατειακό. Ξέρω ότι αυτό που θα πω ακούγεται τρελό καιίσως ορισμένοι μαρξιστές θα με κρέμαγαν γι’ αυτό. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να προσεγγίσει κάποιους παραγωγικούς καπιταλιστές, οι οποίοι, επίσης, πρέπει να έχουν κουραστεί απ’ αυτή την κατάσταση, απ’ αυτό το πελατειακό και παρασιτικό κράτος. Πρέπει να είμαστε ολοκληρωτικά πραγματιστές. Ισως εάν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένατίμιο αστικό κόμμα, το οποίο θα μετέτρεπε την Ελλάδα απλώς σ’ ένα κανονικό κράτος (βέβαια κανένα δεν είναι κανονικό, όλα τα κράτη είναι τρελά), σ’ ένα κράτος που να μοιάζει κάπως περισσότερο σ’ ένα κανονικό φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος.
Και μόλις ο Ζίζεκ έχει πέσει σε μια τεράστια...αντίφαση. Ενώ λίγο πριν θεωρούσε το ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά τουεξαίρεση στον κανόνα του νέου διπολου τεχνοκράτες/φιλελεύθεροι-ακροδεξιοί ''λαικοί'' ρατσιστές, τώρα σπεύδει να εγκαλέσει φωναχτά το ΣΥΡΙΖΑ να γίνει τίμιο αστικό κόμμα, να προσεγγίσει κάποιους παραγωγικούς καπιταλιστές και, από τη σκοπιά ενός ολοκληρωτικού πραγματισμού, να κάνει την Ελλάδα επιτέλους ένα κανονικό φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος. Πολύ απλά, ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά δεν είναι ή δεν μπορεί να είναι εξαίρεση στον κανόνα-πρέπει να γίνει ένα τεχνοκρατικό (ολοκληρωτικά πραγματιστικό, μεταρρυθμιστικό) φιλελεύθερο-δημοκρατικό-αστικό κόμμα.Έτσι, σε τελική ανάλυση, ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Ζίζεκ αιχμαλωτίζεται στο δίπολο που αστικού πολιτικού παιγνίου, καιπρέπει να γίνει τίμιο αστικό κόμμα.
Και πρέπει να γίνει, γιατί αυτό είναι το ΛΟΓΙΚΟ και το ΑΝΑΓΚΑΙΟ (εκτός από ρεαλιστικό).
Έτσι, ένας κατεξοχήν κριτικός του κυνισμού ή αλλιώς του (ολοκληρωτικού) ''πραγματισμού', μετατρέπεται στον κατεξοχήν εκφραστή αυτής της ιδεολογικής στάσης, η οποία, ως κυνική-πραγματιστική, διαφέρει από κάθε άλλη ιδεολογία, βρίσκεται στα όρια του ιδεολογικού εν γένει (ο κυνικός θεωρεί πως πέθαναν όλες οι ''Ιδεολογίες'', σε αντίθεση με το τί θα έλεγε ένας κομμουνιστής, ένας φιλελεύθερος κλπ). Ο κυνισμός, στη πραγματικότητα, αφορά μια πολύ ξεχωριστή συνάρθρωση γνώσης και επιθυμίας-σημαίνει την επίγνωση, με περιγραφικό τρόπο, της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, και την επιθυμία υποταγής σε αυτή την Τάξη. Όταν ο πάμπλουτος Warren Buffet δηλώνει, έχουμε ταξικό πόλεμο-και η δική μου τάξη νικάει, έχει επίγνωση της ταξικής πάλης, πως ζει σε έναν κόσμο τεράστιας ανισότητας δυνάμεων και πόρων, εκφράζει όμως την επιθυμία του, που εδώ βασίζεται στο υλικό του συμφέρον, ο κόσμος αυτός να μείνει ως έχει, και να προσαρμοστούμε όλοι σε αυτόν. Ο Buffet ή ο Βορίδης, με τον κυνικό τους λόγο, σε εκπλήσσουν, και αποδυναμώνουν το συνήθη τρόπο πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν έχεις να αποκαλύψεις κάποιο ψέμα, δεν μπορείς να τους ''ξεσκεπάσεις''. Απέναντι στον κυνικό αποδυναμώνεται, χωρίς να αναιρείται, η αξία των λογικών επιχειρημάτων. Μόνο μια αντιπρόταση που συνδυάζει λογική, πολιτική, και επιθυμία, μπορεί να κάνει τον κυνικό να αλλάξει στάση-η επίκληση αφηρημένων ηθικών αρχών είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματική απέναντί του. Ο κυνισμός, ο ''πραγματισμός'', παρακλάδια του ''ωφελιμισμού'', είναι οι μεγάλοι αντίπαλοι της επαναστατικής συνείδησης και επιθυμίας, στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό του σήμερα.
Ο Ζίζεκ μιλά λοιπόν ως κυνικός, και αυτός ο κυνισμός του παίρνει μια ειδική αριστερή πολιτική μορφή. Το άλλο όνομα του φιλελεύθερου-τεχνοκρατικού-αριστερού προγράμματος που ζητά ο Ζίζεκ, οπως γράφαμε σε ένα παλιότερο κείμενό μας, είναι ο καπιταλιστικός ''εκσυγχρονισμός'', που υπερβαίνει την (κεντρο)Αριστερά και τη (κεντρο)Δεξιά.
http://bestimmung.blogspot.gr/2014/05/2.html
Στη πραγματικότητα, τείνει να εξαλειφθεί η διαφορά (κεντρο)αριστεράς και (κεντρο)δεξιάς, προς όφελος όμως της Δεξιάς (''μετατόπιση του πολιτικού φάσματος προς τα δεξιά'', και το ''κέντρο'' ως ''κεντροδεξιό''). Έχει βρεθεί ήδη η φόρμουλα που υπερβαίνει για το αστικό σύστημα και τη σταθερότητά του την αντιπαλότητα κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς προς όφελος της ''δεξιάς''-ο εκσυγχρονισμός.
[...]
Η λεγόμενη ''Αριστερά'', στο βαθμό που αποδέχεται το ''Δεν Υπάρχει Εναλλακτική'' και δεν προβάλλει μια κοινωνία μετά-τον-καπιταλισμό ως μελλοντική υπόσχεση και εφικτή κοινωνική πραγματικότητα, βλέπει τον ''δυναμισμό'' που πρέσβευε έναντι της παραδοσιακής Δεξιάς, την υπόσχεση δηλαδή ενός καλύτερου μέλλοντος, να ενσωματώνεται στον ''δυναμισμό'' και ''προοδευτισμό'' του αστικού εκ-συγχρονισμού.
[...]
Με κλειστό τον ορίζοντα μιας κοινωνίας μετά τον καπιταλισμό, ''Αριστερά'' και ''Δεξιά'' απορροφώνται από το ''εκσυγχρονιστικό κέντρο'' της μεταπολιτικής διαχείρισης των τεχνοκρατών, όπου δεν υπάρχουν πολιτικές αποφάσεις αλλά μόνο διαχείριση αριθμών και εκτέλεση προγραμμάτων εντός προκαθορισμένων οικονομικών ορίων. Απλά η ''Δεξιά'', ως πάντα υπέρμαχος της ''πραγματιστικής'' ποσοτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού, που ποτέ δεν υποσχέθηκε στους εργαζομένους κοινωνική χειραφέτηση ούτε κάποια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, είναι πιο συνεπής και ψυχολογικά ''άνετη'' με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε σχέση με μια ''Αριστερά'' που δεν θέλει να παραδεχτεί πως έχει υποταχθεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, και λέει και ευχαριστώ. Συνήθως όταν κλείνουν τα φώτα της δημοσιότητας και μετά τις φανφάρες για ''κοινωνική ισότητα'' και ''οικονομία των αναγκών χωρίς ανατροπή του συστήματος''.
Αυτά λέει ουσιαστικά και ο Ζίζεκ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εξαίρεση μόνο και μόνο σημειολογικά, γιατί κουβαλάει αριστερές προσδοκίες. Το δομικό πεπρωμένο, όμως, φυγείν αδύνατο, αν κανείς αποφασίζει να καταλάβει τη μία από τις δύο διαθέσιμες θέσεις του κεντρικού αστικοκοινοβουλευτικού παιγνίου (κυβέρνηση+ θεσμική αξιωματική αντιπολίτευση). Οι πιο ριζοσπαστικές τάσεις εντός τους, ενδεχομένως διακατέχονται από ρομαντισμό-οι πλέον συνεπείς με τον εαυτό τους, θα πάρουν το δρόμο της αποχώρησης. Οι υπόλοιπες, θα αναγνωρίσουν τελικά δίκιο στα λεγόμενα του Zizek-πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί αλλιώς, πρέπει να γίνει ένα ''αστικό κόμμα'' για να κυβερνήσει.
Σε μια μακροπρόθεσμη προοπτική, ίσως αυτές οι δύο τάσεις, δηλαδή οι φιλελεύθεροι τεχνοκράτες και ο αντιμεταναστευτικός λαϊκισμός, ανακαλύψουν ότι μπορούν να δουλέψουν από κοινού.
[...]
Νομίζω ότι το μήνυμά μας στους ειλικρινείς φιλελεύθερους που τάσσονται κατά της αντιμεταναστευτικής Δεξιάς πρέπει να είναι ότι συμφωνούμε με τους στόχους τους, όπως η ανθρώπινη ελευθερία κ.λπ. Ωστόσο, μόνο μια ριζοσπαστική Αριστερά μπορεί να διασφαλίσει ό,τι αξίζει σε μια φιλελεύθερη ατζέντα. Μόνο εμείς οι αριστεροί μπορούμε να σώσουμε τους φιλελεύθερους. Εάν δεν τους βοηθήσουμε, θα υποταχτούν σ’ αυτή τη νέα λαϊκιστική Δεξιά.
Προφανώς αν η ριζοσπαστική αριστέρα δεν βοηθήσει τους φιλελεύθερους τεχνοκράτες (δεύτερο απόσπασμα), μακροπρόθεσμα είναι πιθανό οι φιλελεύθεροι τεχνοκράτες να συνεργαστούν με τη λαικιστική-ρατσιστική δεξιά (αν αυτό δεν συμβαίνει, συχνά, ήδη). Αυτό το επιχείρημα προυποθέτει πως είναι νοητή ή/και υπαρκτή μια ριζοσπαστική αριστερά που όχι απλώς συγγενεύει με το φιλελευθερισμό, αλλά και διακρίνεται από αυτόν, ώστε να τον ''βοηθήσει'' σπρώχνοντάς τον προς το αληθινά επαναστατικό νόημα όρων όπως ελευθερία, ισότητα κλπ. Όμως, βάσει όσων μας λέει ο Ζίζεκ σε όλη τη συνέντευξή του, μια τέτοια Αριστέρα και μια τέτοια αριστερή/κοινοβουλευτική διακυβέρνηση ούτε νοητή, ούτε υπαρκτή είναι, ούτε καν επιθυμητή από τον ίδιο-μιας και, μια ριζοσπαστική αριστερά που θα έπαιρνε στα σοβαρά τη χειραφετητική δυναμική όρων όπως ελευθερία και ισότητα, ίσως έκανε πράγματα απο αυτά που ο Ζίζεκ στην ίδια συνέντευξη χαρακτήρισε ''αριστερίστικες παλαβομάρες''.
Σε όλη την συνέντευξη ο Ζίζεκ ψιθυρίζει στο αριστερό ασυνείδητο ή φωνάζει δυνατά και στα μούτρα Υποταγή! Καλλιεργεί το φόβο, επειδή ο φόβος είναι ήδη εδώ. Λέει ψέματα, και μεγάλες αλήθειες μαζί.
Και ο Ομπάμα;
Κοιτάξτε, σήμερα είναι της μόδας να είσαι κατά του Ομπάμα. Ομως αυτός έκανε ορισμένα καλά πράγματα, έστω μετριοπαθή, ενώ υπήρξαν και άλλα που δεν έκανε. Για παράδειγμα αντιστάθηκε στον πειρασμό να εισβάλει στη Συρία. Αυτό που φοβάμαι είναι η τρομακτική προπαγάνδα κατά του Ομπάμα και το ενδεχόμενο να έρθουν πάλι διάφοροι παρανοϊκοί δεξιοί που θα αρχίσουν τις επεμβάσεις.
Η συνέντευξη του Ζίζεκ στην Εφημερίδα των Συντακτών επιβεβαίωσε τη πραγματική δύναμη που μπορεί να έχει ο λόγος του παμπόνηρου Σλοβένου. Το μήνυμά του κυκλοφόρησε ευρέως στο διαδίκτυο, προκαλώντας μάλιστα τουλάχιστον δύο πολιτικές αντιδράσεις: η iskra, φωνή της ''Αριστερής Πτέρυγας'' του ΣΥΡΙΖΑ, ένιωσε την ανάγκη να απαντήσει εξ ονόματος της πραγματικής, μαχόμενης Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο Αλέξανδρος Χρύσης, στο άρθρο του με τίτλο καλωσορίσατε στην έρημο του σοσιαλφιλελευθερισμού, καταγγέλλει την υποταγή του Ζίζεκ στον κτηνώδη καπιταλισμό που υποτίθεται αντιπαλεύει τόσα χρόνια.
Κατά τη γνώμη μου, και οι δύο απαντήσεις αστοχούν, αδυνατώντας να εξαγάγουν το πραγματικό πολιτικό συμπέρασμα από τα λεγόμενα του Ζίζεκ.
Γνωρίζοντας εδώ και καιρό πως ο Ζίζεκ δεν είναι κάποιος αντικαπιταλιστής ή ευρύτερα επαναστάτης φιλόσοφος, βλέποντας πως έχει μάλιστα μετατραπεί σε έναν οργανικό διανοούμενο της Ε.Ε του κεφαλαίου, στηρίζοντας λ.χ τη φιλο-Ε.Ε ακροδεξιά και ναζιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία, δεν μας έκανε εντύπωση η πολιτική τοποθέτησή του. Δεν διαφέρει πολύ από όταν είχε έρθει στην Ελλάδα και είχε μιλήσει σε ανοιχτή εκδήλωση-φεστιβάλ υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, δεν νιώθουμε την ανάγκη να αποκαταστήσουμε τον ''αληθινό αριστερό'' και ''αντικαπιταλιστικό'' λόγο που μαγαρίζει ο Ζίζεκ-μολονότι η αποκάλυψη του ψευτοριζοσπαστισμού του είναι πάντα χρήσιμη, μάλλον χάνει τον κεντρικό στόχο, το τί μπορεί να εξαχθεί από τις πλέον σημαίνουσες πολιτικές τοποθετήσεις του.
Μπορούμε να βγάλουμε όμως από τη συνέντευξη του Ζίζεκ ένα άλλο, χρήσιμο πολιτικό μήνυμα; Μόνο αν, εκτός από την καταγγελία, παρατηρήσουμε τη ρητορική στρατηγική του, και τί αυτή προυποθέτει.
Ο αναγνώστης καλό θα ήταν να λάβει υπόψη αρκετές ''λανθάνουσες'' παραμέτρους των λεγομένων του Σλοβένου, που συνδέονται με την πολιτική του θεωρία. Ο Ζίζεκ δεν είναι ''πολιτικάντης'', ούτε ''σφάλλει'' επειδή εγκατέλειψε τον ιστορικό υλισμό και χαώθηκε σε λαβύρινθους ψυχανάλυσης, φιλοσοφίας, πολιτικής. Είναι οργανικός διανοούμενος της άρχουσας τάξης. Και για αυτό θέλει προσοχή.
Πρώτα από όλα, δεν είναι ακριβώς αληθές αυτό που λέει ο Ζίζεκ, πως δεν πιστεύει στον Θεό. Έγραψε το ΗΜαριονέτα και ο Νάνος-ο διαστροφικός πυρήνας του χριστιανισμού, ακολουθώντας μια ''χριστιανο-λακανικο-εγελιανή'' γραμμή σκέψης, υπερασπιζόμενος ένα χειραφετητικό θεολογικό πυρήνα-πάντα φλερτάροντας με την αθεία, άλλωστε στο έργο αυτό ο Ζίζεκ μας λέει πως ο Χριστός δεν διαφέρει πολύ από τον υπεράνθρωπο του Νίτσε.
Στη φράση του είμαι άθεος, αλλά προσεύχομαι στο θεό να νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, διατυπώνεται το εξής παράδοξο. Ξέρει(πως δεν υπάρχει Θεός), αλλά το κάνει (προσεύχεται). Ο Ζίζεκ έγινε γνωστός αναλύοντας τον κυνισμό (με βάση τον γερμανό Sloterditj) ως ιδεολογία που τυποποιείται σε αυτήν ακριβώς τη φόρμουλα: το ξέρουν, αλλά το κάνουν, που είναι η αντίστροφη, μας λέει, του φετιχισμού του εμπορεύματος του Κ.Μάρξ (δεν ξέρουν-ότι τα εμπορεύματα ανταλλάσσονται με βάση την κοινωνικά αναγκαία αφηρημένη ανθρώπινη εργασία-αλλά το κάνουν-η ανταλλαγή των εμπορευμάτων και των χρημάτων γίνεται από τους ανθρώπους στη πράξη, ενώ αυτοί αγνοούν το πώς και το γιατί της κάθε συναλλαγής). Για τη ζιζεκική κριτική στον κυνισμό ως ιδεολογική στάση, κλικ ενδεικτικά εδώ
Άρα ο Ζίζεκ, με βάση την ίδια την τυποποίησή του της κυρίαρχης, στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού,ιδεολογίας του κυνισμού, στη συνέντευξη παρουσιάζεται ως απολύτως κυνικός, δηλαδή ως φορέας της σύγχρονης κυρίαρχης ιδεολογίας.
Έτσι λοιπόν, ο Ζίζεκ στη συνέντευξή του υποδύεται ένα ρόλο-τον ''Αριστερό'' φορέα της κυρίαρχης ιδεολογίας(''Αριστερός'' μεν, φορέας της κυρίαρχης ιδεολογίας δε). Ως αριστερή εκδοχή της κυρίαρχης ιδεολογίας, καταφέρνει να ενισχύσει την κυρίαρχη ιδεολογία που ήδη διαπερνά τους κόλπους της ''Αριστεράς''-εγκαλώντας τους ''Αριστερούς'' να είναι ''ρεαλιστές'', με το τρόπο που ρεαλιστής ή πραγματιστής είναι κάποιος που βλέπει την καπιταλιστική πραγματικότητα ως αμετάβλητη, αιώνια, μια πραγματικότητα που μόνο να προσαρμοστείς μπορείς σε αυτήν, και όχι να την αλλάξεις ουσιαστικά. Ας δούμε την επιβεβαίωση όλων αυτών.
Αφού διατυπώνει τη θέση πως στην Ευρώπη (και ευρύτερα) υπάρχει μια νέα διαιρετική τομή συγκροτητική του πολιτικού πεδίου, και από τον άξονα κεντροαριστερά-κεντροδεξιά περνάμε στον άξονα τεχνοκρατισμός φιλελευθερισμός-λαική αντιμεταναστευτική δεξιά,
Νομίζω ότι την τελευταία δεκαετία δημιουργείται μια νέα πολιτική διαίρεση στην Ευρώπη. Παλιότερα ήταν όπως στην Ελλάδα: Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ, δηλαδή ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό κόμμα που εναλλάσσονταν στην εξουσία. Το ίδιο με τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς στην Αγγλία. Τώρα όμως αναδύεται κάτι καινούργιο. Εχουμε ένα κύριο κόμμα, το οποίο θα ονομάζαμε «κόμμα της φιλελεύθερης τεχνοκρατίας». Είναι καθαροί καπιταλιστές, αλλά την ίδια στιγμή είναι ανοιχτοί σε πολιτιστικά μέτρα, όπως για παράδειγμα οι γάμοι των ομόφυλων ζευγαριών κ.λπ. Και έτσι έχουμε ένα, ας πούμε, μεταδημοκρατικό κόμμα, που υποστηρίζει ότι χρειαζόμαστε τεχνοκράτες ειδικούς για να διαχειριστούν την οικονομία και ταυτόχρονα ότι πρέπει να είμαστε ανοιχτοί σε θέματα όπως το σεξ, η θρησκεία κ.λπ. Μ’ αυτόν τον τρόπο η μόνη σοβαρή εναλλακτική είναι αυτή η λαϊκιστική δεξιά εξέγερση
....συμπληρώνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια εξαίρεση στον κανόνα, ως Αριστερά που αποκρυστάλλωσε πολιτικά προηγούμενες κινητοποιήσεις
Τώρα που η κρίση είναι εδώ, με εξαίρεση την Ελλάδα, η Αριστερά δεν μπόρεσε να ξεφύγει από την απλή διαμαρτυρία του τύπου «σταματήστε την κερδοσκοπία των τραπεζών» κ.λπ [...] Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα θα έλεγα ότι είναι παγκόσμιας και ιστορικής σημασίας, αν και δεν θα πρέπει να περιμένουμε και τόσο πολλά, διότι η Αριστερά δεν πρότεινε κάποια εναλλακτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Αριστερά είναι ανόητη. Υπάρχει όντως εναλλακτική. Το πραγματικό πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ θα φανεί σε περίπτωση που κερδίσει τις εθνικές εκλογές. Θα αφορά το πού θα πάμε, με τι πρόγραμμα.
Την ίδια στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζεται ως εξαίρεση στο νέο αστικό-πολιτικό δίπολο, ο Ζίζεκ αμέσως μας λέει ότι
Η μόνη περίπτωση για να πετύχεις κάτι στην Ελλάδα δεν είναι να δοκιμάσεις μια παλαβή αριστερίστικη ριζοσπαστική επανάσταση και μετά να αποτύχεις και στη συνέχεια να έχεις μια καλή ιστορική ανάμνηση του στιλ «Α, τι ωραία που ήταν!». Οχι. Το κράτος στην Ελλάδα είναι διεφθαρμένο και πελατειακό. Ξέρω ότι αυτό που θα πω ακούγεται τρελό καιίσως ορισμένοι μαρξιστές θα με κρέμαγαν γι’ αυτό. Ομως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να προσεγγίσει κάποιους παραγωγικούς καπιταλιστές, οι οποίοι, επίσης, πρέπει να έχουν κουραστεί απ’ αυτή την κατάσταση, απ’ αυτό το πελατειακό και παρασιτικό κράτος. Πρέπει να είμαστε ολοκληρωτικά πραγματιστές. Ισως εάν ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένατίμιο αστικό κόμμα, το οποίο θα μετέτρεπε την Ελλάδα απλώς σ’ ένα κανονικό κράτος (βέβαια κανένα δεν είναι κανονικό, όλα τα κράτη είναι τρελά), σ’ ένα κράτος που να μοιάζει κάπως περισσότερο σ’ ένα κανονικό φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος.
Και μόλις ο Ζίζεκ έχει πέσει σε μια τεράστια...αντίφαση. Ενώ λίγο πριν θεωρούσε το ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά τουεξαίρεση στον κανόνα του νέου διπολου τεχνοκράτες/φιλελεύθεροι-ακροδεξιοί ''λαικοί'' ρατσιστές, τώρα σπεύδει να εγκαλέσει φωναχτά το ΣΥΡΙΖΑ να γίνει τίμιο αστικό κόμμα, να προσεγγίσει κάποιους παραγωγικούς καπιταλιστές και, από τη σκοπιά ενός ολοκληρωτικού πραγματισμού, να κάνει την Ελλάδα επιτέλους ένα κανονικό φιλελεύθερο δημοκρατικό κράτος. Πολύ απλά, ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά δεν είναι ή δεν μπορεί να είναι εξαίρεση στον κανόνα-πρέπει να γίνει ένα τεχνοκρατικό (ολοκληρωτικά πραγματιστικό, μεταρρυθμιστικό) φιλελεύθερο-δημοκρατικό-αστικό κόμμα.Έτσι, σε τελική ανάλυση, ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Ζίζεκ αιχμαλωτίζεται στο δίπολο που αστικού πολιτικού παιγνίου, καιπρέπει να γίνει τίμιο αστικό κόμμα.
Και πρέπει να γίνει, γιατί αυτό είναι το ΛΟΓΙΚΟ και το ΑΝΑΓΚΑΙΟ (εκτός από ρεαλιστικό).
Έτσι, ένας κατεξοχήν κριτικός του κυνισμού ή αλλιώς του (ολοκληρωτικού) ''πραγματισμού', μετατρέπεται στον κατεξοχήν εκφραστή αυτής της ιδεολογικής στάσης, η οποία, ως κυνική-πραγματιστική, διαφέρει από κάθε άλλη ιδεολογία, βρίσκεται στα όρια του ιδεολογικού εν γένει (ο κυνικός θεωρεί πως πέθαναν όλες οι ''Ιδεολογίες'', σε αντίθεση με το τί θα έλεγε ένας κομμουνιστής, ένας φιλελεύθερος κλπ). Ο κυνισμός, στη πραγματικότητα, αφορά μια πολύ ξεχωριστή συνάρθρωση γνώσης και επιθυμίας-σημαίνει την επίγνωση, με περιγραφικό τρόπο, της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, και την επιθυμία υποταγής σε αυτή την Τάξη. Όταν ο πάμπλουτος Warren Buffet δηλώνει, έχουμε ταξικό πόλεμο-και η δική μου τάξη νικάει, έχει επίγνωση της ταξικής πάλης, πως ζει σε έναν κόσμο τεράστιας ανισότητας δυνάμεων και πόρων, εκφράζει όμως την επιθυμία του, που εδώ βασίζεται στο υλικό του συμφέρον, ο κόσμος αυτός να μείνει ως έχει, και να προσαρμοστούμε όλοι σε αυτόν. Ο Buffet ή ο Βορίδης, με τον κυνικό τους λόγο, σε εκπλήσσουν, και αποδυναμώνουν το συνήθη τρόπο πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν έχεις να αποκαλύψεις κάποιο ψέμα, δεν μπορείς να τους ''ξεσκεπάσεις''. Απέναντι στον κυνικό αποδυναμώνεται, χωρίς να αναιρείται, η αξία των λογικών επιχειρημάτων. Μόνο μια αντιπρόταση που συνδυάζει λογική, πολιτική, και επιθυμία, μπορεί να κάνει τον κυνικό να αλλάξει στάση-η επίκληση αφηρημένων ηθικών αρχών είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματική απέναντί του. Ο κυνισμός, ο ''πραγματισμός'', παρακλάδια του ''ωφελιμισμού'', είναι οι μεγάλοι αντίπαλοι της επαναστατικής συνείδησης και επιθυμίας, στον ανεπτυγμένο καπιταλισμό του σήμερα.
Ο Ζίζεκ μιλά λοιπόν ως κυνικός, και αυτός ο κυνισμός του παίρνει μια ειδική αριστερή πολιτική μορφή. Το άλλο όνομα του φιλελεύθερου-τεχνοκρατικού-αριστερού προγράμματος που ζητά ο Ζίζεκ, οπως γράφαμε σε ένα παλιότερο κείμενό μας, είναι ο καπιταλιστικός ''εκσυγχρονισμός'', που υπερβαίνει την (κεντρο)Αριστερά και τη (κεντρο)Δεξιά.
http://bestimmung.blogspot.gr/2014/05/2.html
Στη πραγματικότητα, τείνει να εξαλειφθεί η διαφορά (κεντρο)αριστεράς και (κεντρο)δεξιάς, προς όφελος όμως της Δεξιάς (''μετατόπιση του πολιτικού φάσματος προς τα δεξιά'', και το ''κέντρο'' ως ''κεντροδεξιό''). Έχει βρεθεί ήδη η φόρμουλα που υπερβαίνει για το αστικό σύστημα και τη σταθερότητά του την αντιπαλότητα κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς προς όφελος της ''δεξιάς''-ο εκσυγχρονισμός.
[...]
Η λεγόμενη ''Αριστερά'', στο βαθμό που αποδέχεται το ''Δεν Υπάρχει Εναλλακτική'' και δεν προβάλλει μια κοινωνία μετά-τον-καπιταλισμό ως μελλοντική υπόσχεση και εφικτή κοινωνική πραγματικότητα, βλέπει τον ''δυναμισμό'' που πρέσβευε έναντι της παραδοσιακής Δεξιάς, την υπόσχεση δηλαδή ενός καλύτερου μέλλοντος, να ενσωματώνεται στον ''δυναμισμό'' και ''προοδευτισμό'' του αστικού εκ-συγχρονισμού.
[...]
Με κλειστό τον ορίζοντα μιας κοινωνίας μετά τον καπιταλισμό, ''Αριστερά'' και ''Δεξιά'' απορροφώνται από το ''εκσυγχρονιστικό κέντρο'' της μεταπολιτικής διαχείρισης των τεχνοκρατών, όπου δεν υπάρχουν πολιτικές αποφάσεις αλλά μόνο διαχείριση αριθμών και εκτέλεση προγραμμάτων εντός προκαθορισμένων οικονομικών ορίων. Απλά η ''Δεξιά'', ως πάντα υπέρμαχος της ''πραγματιστικής'' ποσοτικής ανάπτυξης του καπιταλισμού, που ποτέ δεν υποσχέθηκε στους εργαζομένους κοινωνική χειραφέτηση ούτε κάποια ζωή χωρίς εκμετάλλευση, είναι πιο συνεπής και ψυχολογικά ''άνετη'' με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σε σχέση με μια ''Αριστερά'' που δεν θέλει να παραδεχτεί πως έχει υποταχθεί στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, και λέει και ευχαριστώ. Συνήθως όταν κλείνουν τα φώτα της δημοσιότητας και μετά τις φανφάρες για ''κοινωνική ισότητα'' και ''οικονομία των αναγκών χωρίς ανατροπή του συστήματος''.
Αυτά λέει ουσιαστικά και ο Ζίζεκ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εξαίρεση μόνο και μόνο σημειολογικά, γιατί κουβαλάει αριστερές προσδοκίες. Το δομικό πεπρωμένο, όμως, φυγείν αδύνατο, αν κανείς αποφασίζει να καταλάβει τη μία από τις δύο διαθέσιμες θέσεις του κεντρικού αστικοκοινοβουλευτικού παιγνίου (κυβέρνηση+ θεσμική αξιωματική αντιπολίτευση). Οι πιο ριζοσπαστικές τάσεις εντός τους, ενδεχομένως διακατέχονται από ρομαντισμό-οι πλέον συνεπείς με τον εαυτό τους, θα πάρουν το δρόμο της αποχώρησης. Οι υπόλοιπες, θα αναγνωρίσουν τελικά δίκιο στα λεγόμενα του Zizek-πράγματι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί αλλιώς, πρέπει να γίνει ένα ''αστικό κόμμα'' για να κυβερνήσει.
Σε μια μακροπρόθεσμη προοπτική, ίσως αυτές οι δύο τάσεις, δηλαδή οι φιλελεύθεροι τεχνοκράτες και ο αντιμεταναστευτικός λαϊκισμός, ανακαλύψουν ότι μπορούν να δουλέψουν από κοινού.
[...]
Νομίζω ότι το μήνυμά μας στους ειλικρινείς φιλελεύθερους που τάσσονται κατά της αντιμεταναστευτικής Δεξιάς πρέπει να είναι ότι συμφωνούμε με τους στόχους τους, όπως η ανθρώπινη ελευθερία κ.λπ. Ωστόσο, μόνο μια ριζοσπαστική Αριστερά μπορεί να διασφαλίσει ό,τι αξίζει σε μια φιλελεύθερη ατζέντα. Μόνο εμείς οι αριστεροί μπορούμε να σώσουμε τους φιλελεύθερους. Εάν δεν τους βοηθήσουμε, θα υποταχτούν σ’ αυτή τη νέα λαϊκιστική Δεξιά.
Προφανώς αν η ριζοσπαστική αριστέρα δεν βοηθήσει τους φιλελεύθερους τεχνοκράτες (δεύτερο απόσπασμα), μακροπρόθεσμα είναι πιθανό οι φιλελεύθεροι τεχνοκράτες να συνεργαστούν με τη λαικιστική-ρατσιστική δεξιά (αν αυτό δεν συμβαίνει, συχνά, ήδη). Αυτό το επιχείρημα προυποθέτει πως είναι νοητή ή/και υπαρκτή μια ριζοσπαστική αριστερά που όχι απλώς συγγενεύει με το φιλελευθερισμό, αλλά και διακρίνεται από αυτόν, ώστε να τον ''βοηθήσει'' σπρώχνοντάς τον προς το αληθινά επαναστατικό νόημα όρων όπως ελευθερία, ισότητα κλπ. Όμως, βάσει όσων μας λέει ο Ζίζεκ σε όλη τη συνέντευξή του, μια τέτοια Αριστέρα και μια τέτοια αριστερή/κοινοβουλευτική διακυβέρνηση ούτε νοητή, ούτε υπαρκτή είναι, ούτε καν επιθυμητή από τον ίδιο-μιας και, μια ριζοσπαστική αριστερά που θα έπαιρνε στα σοβαρά τη χειραφετητική δυναμική όρων όπως ελευθερία και ισότητα, ίσως έκανε πράγματα απο αυτά που ο Ζίζεκ στην ίδια συνέντευξη χαρακτήρισε ''αριστερίστικες παλαβομάρες''.
Σε όλη την συνέντευξη ο Ζίζεκ ψιθυρίζει στο αριστερό ασυνείδητο ή φωνάζει δυνατά και στα μούτρα Υποταγή! Καλλιεργεί το φόβο, επειδή ο φόβος είναι ήδη εδώ. Λέει ψέματα, και μεγάλες αλήθειες μαζί.
Και ο Ομπάμα;
Κοιτάξτε, σήμερα είναι της μόδας να είσαι κατά του Ομπάμα. Ομως αυτός έκανε ορισμένα καλά πράγματα, έστω μετριοπαθή, ενώ υπήρξαν και άλλα που δεν έκανε. Για παράδειγμα αντιστάθηκε στον πειρασμό να εισβάλει στη Συρία. Αυτό που φοβάμαι είναι η τρομακτική προπαγάνδα κατά του Ομπάμα και το ενδεχόμενο να έρθουν πάλι διάφοροι παρανοϊκοί δεξιοί που θα αρχίσουν τις επεμβάσεις.
Επίσης της μόδας είναι να υποστηρίζεις κάποιον για Πρόεδρο επειδή είναι μαύρος ή γυναίκα. Ο Ζίζεκ είχε αναλύσει εκτενώς τα ευεργετικά αποτελέσματα της εκλογής του πρώτου μαύρου Προέδρου των ΗΠΑ στην ιστορία.
Κάποιοι αφελείς που αδυνατούν να αξιολογήσουν και να ξεχωρίσουν το σημαντικό από το ασήμαντο, μπορούν να σταθούν στο χρώμα της επιδερμίδας του Προέδρου. Κάποιοι άλλοι, χοντροκομμένοι μαρξιστές, θα παρατηρήσουν απλά πως, αν δεν υπάρχει αλλαγή στις παραγωγικές και ευρύτερα κοινωνικές σχέσεις, ο όποιος πρόεδρος είναι απλώς φορέας της πολιτικής της άρχουσας τάξης. Ίσως μάλιστα, ο Ομπάμα ήταν ο πλέον κατάλληλος για ένα τέτοιο ρόλο, έχοντας ''μαύρο'' και ''φιλειρηνικό'' προφίλ, σε μια εποχή που η αμερικανική ιδεολογική (και πρώτιστα οικονομική) ηγεμονία κλονίζεται.
Αυτά βέβαια που έλεγε ο Ζίζεκ, δεν διαφέρουν από όσα έγραφε η κεντροαριστερή Αυγή στο εξώφυλλό της μετά την εκλογή του Ομπάμα
Κάτι τέτοια έγραφε και για τον Ολάντ
Και το κλείσιμο της συνέντευξης
Το μήνυμά σας για την Ελλάδα;
Είμαι άθεος αλλά προσεύχομαι στον θεό, όπως και εκατομμύρια άλλοι στη Δύση έχουν μια κρυφή ελπίδα, να νικήσει στις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά να μην ξεχνάμε ότι κάθε σαράντα-πενήντα χρόνια αφήνουν κάποιο τέτοιο κόμμα να έρθει στην εξουσία για έναν χρόνο και τότε όλα πάνε στραβά, ακολουθεί οικονομικό χάος και οι άνθρωποι παίρνουν το μάθημά τους.
Το αληθινό μήνυμά Του;
Το θατσερινό Δεν Υπάρχει Εναλλακτική (πέρα από τον καπιταλισμό). Το φουκουγιαμικό Τέλος της Ιστορίας.
Αν όμως δεν υπάρχει πραγματική εναλλακτική με καμιά αριστερή κοινοβουλευτική διακυβέρνηση, αν το δίπολο του κεντρικοπολιτικού αστικού συστήματος τείνει πια να γίνει η Χάρυβδη των τεχνοκρατών ''καθαρών καπιταλιστών'' με τη Σκύλλα της ρατσιστικής (και προφανώς εθνικιστικής) ακροδεξιάς, μήπως η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι, η οικοδόμηση των πολιτικων όρων ενός κινήματος που θα έρθει σε πιο βαθιά άρνηση του καπιταλισμού και σε πιο βαθιά κατάφαση μιας άλλης κοινωνίας, από ό,τι έχει κάνει, εισπράττοντας αποτυχίες, τα τελευταία χρόνια;
Έργο απίστευτα δύσκολο, όσο και αναγκαίο για την ανθρώπινη κοινωνία.
H επίγνωση ότι ''δεν αλλάζει κάτι στον καπιταλισμό'', πρέπει να μεταφραστεί ως επίγνωση του ''δεν αλλάζει κάτι, με αυτά τα πολιτικά σχέδια, με αυτούς τους κοινωνικούς όρους''. Για να γυρίσει ο Ήλιος, θέλει δουλειά πολύ-δουλειά ζωντανών, όχι νεκρών. Δεν υπάρχει a priori αποκλεισμός κανενός, σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια. Κομμάτια από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους θα συγκλίνουν στην πορεία των πραγμάτων, αναζητώντας μια πραγματική λύση.
O Zizek παίζει τη σωστή γραμμή για να εξαλείψει κάθε απομεινάρι αντικαπιταλιστικού οράματος που έχει απομείνει. Το αληθινό μήνυμά Του, διαβασμένο μέσα από την ανάποδη ταξική οπτική, είναι να βρούμε απάντηση, σε θεωρία και πράξη, απέναντι στην πολεμική του.
Ταξικές Μηχανές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου